Gejsze

Warto wspomnieć, że słowo gei-sha znaczy człowiek sztuki. Umiejętnościami, które od zawsze musiała władać każda z mistrzyń są umiejętność konwersacji, tańca, śpiewu i gry na tradycyjnych japońskich instrumentach. Gejszom dobrze znane są również sztuki Kraju Kwitnącej Wiśni takie jak kaligrafia, ikebana, orgiami. Gejsze są także ekspertkami w zakresie ceremonii herbacianej oraz podawania sake. W obecnych czasach tradycja nie wystarcza, aby przyciągnąć uwagę klientów. Gejsze próbują dopasować ofertę do wymogów współczesności. Uczą się śpiewu tak, aby móc zabłysnąć uczestnicząc w zabawie przy karaoke, starają się poznać język angielski i serwować wino, aby być atrakcyjnymi również dla zagranicznych turystów. W Tokio – stolicy kraju, będącym symbolem szybkiego stylu życia można wynająć gejszę również na określoną liczbę godzin…
 Co sprawia, że mimo faktu malejącej liczby kandydatek na gejsze, nadal istnieją dziewczęta, które chcą poświęcić życie sztuce i tradycji? W przeszłości o losie dziewczynek decydowali rodzice, sprzedając swoje dziecko do okiya – domów gejsz. Nauka dziewczynek zaczynała się w wieku 6 lat, 6 miesięcy i 6 dni, a kończyła w dniu szesnastych urodzin. W dzisiejszych czasach adeptki na maiko mają zwykle 15 lat, a swoją decyzję o rozpoczęciu kariery gejszy podejmują po ukończeniu pierwszego stopnia edukacji szkolnej. Ich nauka w giońskich szkołach trwa minimum 5 lat. Współczesne maiko mają więc około 19 lat i są w wieku, który dawniej był uważany za wiek doświadczonej gejszy. Kształcenie maiko nie różni się jednak od nauk pobieranych w zamierzchłych czasach. Nauczycielki – byłe gejsze są wierne metodom sprzed dwustu lat. Uczennice mają w miesiącu jedynie dwa wolne dni i znajdują niewiele czasu na sen – często pracują nocami, dopóki z herbaciarni nie wyjdzie ostatni gość.

Beatorice